Een reis door de tijd

Melle begon zijn carrière bij OFW op 25-jarige leeftijd, na verschillende eerdere werkgevers te hebben gehad: “Toen ik 14 jaar was, werkte ik in alle vrije uurtjes die ik had bij een fruitkweker, maar ik wist wel; hier word ik niet oud. Daarom ging ik aan de slag bij een aannemer.” Melle deed ervaring op van het schuren van wanden tot het bouwen van aardappelbewaarplaatsen. Via zijn voetbalmaat Bert, kwam hij vervolgens terecht bij aannemersbedrijf Kinkelder. In die tijd had OFW mensen nodig. Op uitleenbasis startten Melle en zijn maat Bert bij OFW. “Helaas ging Kinkelder failliet”, vervolgt Melle zijn verhaal. “Gelukkig hoefden we niet de WW in en konden we in dienst bij OFW.”

Zijn eerste dag bij OFW staat hem niet helemaal meer bij, maar het was een mix van uitdaging en nieuwe kansen: “Ik herinner me dat het zoiets was als: “Daar staat een auto en dit is jullie klus.” Er moest een garage gebouwd worden bij een woning aan De Reiger in Dronten. De palen stonden al. Wij moesten de vloer storten. Ook moesten de muren gemetseld worden, maar de metselaren konden niet. Dus ik zei: Ik ben ook metselaar, dat kan ik wel doen!”

Melle herinnert zich levendig hoe hij en zijn collega’s zich later inzetten voor diverse projecten, variërend van alledaagse reparatiewerkzaamheden, kozijnreparaties, grotere mutatieklussen tot groot onderhoud van woningen. “We zaten altijd met z’n tweeën op een klus. In de beginjaren heb ik een aantal jaar samen met Bert het groot onderhoud aangepakt, woning voor woning.” En de laatste jaren met zijn collega Juul. “Juul en ik deden de grotere mutatiewoningen. Alle klussen die in zo’n woning gedaan moesten worden, deden wij. Van stucwerk tot het plaatsen van een keuken en badkamer. Slopen en weer opbouwen.”

Memorabele momenten en uitdagingen

Gedurende zijn lange loopbaan heeft Melle talloze uitdagingen het hoofd geboden, van bevriezende leidingen tijdens strenge winters tot onverwachte huurderssituaties. Hij deelt levendige herinneringen aan dagen waarop hij in de vrieskou moest werken, terwijl de omstandigheden allesbehalve ideaal waren: “In de tijd dat de paalwoningen er nog waren in het centrum, was op Oudejaarsdag alles in de woningen bevroren. Het was -12 graden Celsius. De leidingen waren toen bevroren, maar zodra we wat hadden gerepareerd hoorden we zo weer een leiding springen. En, in die tijd gingen we net van gaskachels over op centrale verwarming. Mensen waren nog niet gewend aan dit ‘nieuwe’ systeem en zetten de thermostaat uit als ze naar bed gingen. De volgende dag was alles weer bevroren en stonden radiatoren krom van het ijs. We konden dan weer aan de slag. In deze strenge winters, werden ook hete luchtkanonnen ingezet om woningen te ontdooien, maar soms met desastreuze gevolgen”, lacht Melle. “In sommige woningen zaten kunststof kozijnen, die helemaal kromtrokken door de hitte.”

Naast deze uitdagende omstandigheden heeft Melle ook huisuitzettingen meegemaakt, waarbij deurwaarders en politie mensen uit hun woningen zetten. Melle moest dan samen met een collega de woning volledig leeghalen van spullen.

Hij deelt ook grappige anekdotes over zijn tijd als onderhoudsmonteur. “Ik heb ook een hoop gelachen en grappen uitgehaald. In de weekenden hadden we om en om wachtdienst. Vaak kregen we dan meldingen van huurders, waarbij het riool verstopt was. Bij wc-verstoppingen haalde ik van alles uit de wc: kattenbakvulling, scheermessen, speelgoed. Ik vroeg vooraf altijd: Ben je niks kwijt? Nee, nee, nee hoor, werd er dan gezegd. Tot ik de wc-pot van de vloer afhaalde en er bijvoorbeeld speelgoed in zat. Bij vertrek liet ik de gevonden voorwerpen achter, waarna de huurder soms tot kokhalzen aan toe vroeg: En dat dan?? Wijzend naar de smerige voorwerpen uit de wc. Waarop ik dan antwoordde: Nee hoor, dat is niet van mij. Daaaag!”

Van gesprongen leidingen en kromme radiatoren bij vrieskou tot het ontstoppen van het riool, Melle heeft het allemaal meegemaakt en blijft er met een glimlach op terugkijken.

Lessen en advies voor de toekomst

Voor de jongere generatie onderhoudsmonteurs heeft Melle een aantal adviezen: “Blijf leren en blijf bij met nieuwe technologieën en methoden. Je moet alles kunnen doen. Dus absorbeer en volg cursussen. Toen ik 50 was, werd daar pas mee begonnen en eerder was ik ook niet geïnteresseerd in het volgen van cursussen of het bijleren van iets. Achteraf heb ik daar wel eens spijt. En OFW: op mensen met specialisaties, moet je echt zuinig zijn!”

Ook benadrukt Melle het belang van vrijheid en flexibiliteit, een aspect dat hij zeer waardeerde tijdens zijn tijd bij OFW: “Bij OFW hebben we veel vrijheid, als er iets is met je kinderen of je hebt een belangrijke privé afspraak, dan kun je bij OFW gewoon je fiets pakken en ben je weg. Ook toen mijn vrouw ernstig ziek was, had ik alle vrijheid en dat waardeer ik heel erg. Het is geven en nemen bij OFW en dat stukje vrijheid moet er blijven.”

Een nieuw hoofdstuk

Nu Melle met pensioen is, gaat hij natuurlijk het geouwehoer met zijn collega’s missen. “’s Morgens om 7.45 uur was je bijgepraat voor de hele dag”, vertelt Melle. “En om 17.15 uur lekker een biertje drinken met elkaar.”

Maar hij kijkt ook uit naar nieuwe avonturen, waaronder fietsen. Van zijn collega’s heeft hij een bon gekregen voor een nieuwe racefiets. “Ik deed veel vrijwilligerswerk, maar daar ben ik allemaal mee gestopt. Ik wil nu eerst gewoon lekker tijd voor mezelf. Het mooie weer komt er aan en dan wil ik graag op mijn nieuwe racefiets stappen.”

Dankwoord

Namens het hele OFW-team willen we Melle bedanken voor zijn jarenlange toewijding, harde werk en waardevolle bijdragen aan onze organisatie. Zijn vermogen om problemen op te lossen en zijn servicegerichte aanpak hebben hem gemaakt tot een essentieel onderdeel van het OFW-team. Hoewel hij bescheiden is over zijn prestaties, spreekt zijn toewijding voor zich. We wensen Melle en zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen alle geluk in zijn welverdiende pensioen!